Küçük şehirlerden büyük şehirlere gitgide azalmaya başladı sevgi. Insanlar çoğaldıkça ve iletişim yakınlaştıkça aslında birbirinden uzaklaştı insanlık. Kaçar vaziyette sevgiden, hissetmekten, vicdan ve muhakemeden kaçıyor insanlar. Sevgi gidince hepsi azalıyor. Yaşamaya dair ne varsa sanallaşıyor ve bir özentiden ibaret kalıyor her şey. Sevgi zannettiğimiz maddi şeyler ise insanı doymazlığa götürüyor Tüketim toplumu tükettikce zevk aldığını zannediyor. Ancak bir gerçek var ki ne doğru seviyoruz ne doğru tüketiyoruz. Her şeyi abartarak yaşıyor, gereksiz israf ediyoruz. Sevgiyi sonsuz, maddeyi sınırlı kullanmalı. Hissetmeyen insan sunilik çamuruna batıyor.. Yaşadıkça da çıkamıyor bu kör kuyudan. Sohbet hatları oluşturmadan, içten sevmeden sevgi sanıyor özenti yaşamını. Beğenilmeyi istiyor sevmeden. Yaşamı anlamada büyümek istiyor Olgunlaşmadan büyüdüğünü sanıyor. İçi boş kabuk misaki geliyor hayata. Oysa sohbet hatları oluşturup severek olgunlaşır insan. Sevmeyen insan ne doğayı hisseder ne insan değerini. Her şey kullan attır onun için. İlişkileri geçici, yaşamı basit ve manasız. Gelişmemişlik adeta içinde yüzüyor. Hayatı hissetmeden nereye gidiyor bu insanlar? Nİye koşturuyor? Hayalleri basit bir haz olan ve çevresine faydası olmadan büyüyen çocuklar ne üretecek? Gelecek yanıyor yıkılıyor kimin umrunda. Herkes sattığının derdinde. Kalanı ise aldığı hazzın.